“Γεια σου ρε Μάννα!” Η οικογένεια Ευμορφίδη αποχαιρετά την κα. Χαρίκλεια

Θέλω να σ’ αγκαλιάσω σφιχτά, γιαγιά, όσο αντέχει το σώμα σου και το μυαλό σου. Μου λείπεις, γιαγιά,  μας χωρίζουν, μου παίρνουν όλη τη δύναμη… Όμως έχω κι άλλη, πολλή, αστείρευτη, όταν σε δω θα θεριέψει, γιαγιά.

Παλεύω με τους δράκους, γιαγιά, αλλά δεν τους φοβάμαι, στη Σπάρτη με γέννησες.

Τίποτα δεν χρειάζομαι, μόνο τα μάτια σου, γιαγιά. Αυτά που μου λένε: Νίκα τους και συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν να σκέφτονται, δεν γνωρίζουν το τέλος.

Η αρχή τούς θαμπώνει, τους πνίγει η μέθη της εφήμερης παντοδυναμίας τους. Τα φύκια, η αλμύρα, το λινάρι, γιαγιά, ο ιδρώτας, η τιμιότητα, η ανθρωπιά, η αντρειοσύνη, η λεβεντιά. Ή ταν ή επί τας.

Δεν το είπες ποτέ, γιαγιά, γιατί το ζούσες πάντα. Μας έμαθες να μην κάνουμε πίσω, γιαγιά. Μας προίκισες με την εξ ουρανού ευψυχία σου, γιαγιά. Αν δεν το κάνετε εσείς ποιος θα το κάνει;

Γεια σου ρε Μάννα!